Ta historia nie jest częścią "Księżycowych blizn", jednak opowiada o tym, co by było gdyby... Uroczystość genpuku odbyła się zupełnie normalnie - bo się tak zresztą odbyła - zaś po niej nastąpiło wszystko to, co w ostatnim rozdziale, z wyjątkiem rozmów ojcowsko-synowskich. Wszyscy zdrowi, nikomu nic nie ciąży (na sumieniu), a główny bohater nie ma większych zmartwień. Poza jednym... opisanym tutaj. Inspirowane osobistymi przejściami autorki z hakamą :] Kagetsuna - teraz już oficjalnie Kojūrō - wszedł do pokoju i zasunął za sobą drzwi. Oparł się o nie z ulgą i zamknął oczy. Nareszcie koniec. Nareszcie naprawdę koniec. Koniec tego okropnego, wspaniałego dnia, poprawił się w myślach. Godziny uroczystości urodzin Bontenmaru. Potem rytuał genpuku, włącznie z modlitwami oraz przemówieniami. Niby był też poczęstunek, ale podczas niego siedział jak kołek i starał się nie zwracać na siebie uwagi - ale to nikomu nie przeszkadzało, skoro większość uwagi ściągnął na siebie Munenobu-san, który był zdecydowanie duszą towarzystwa. Wreszcie mógł odetchnąć. Padał ze zmęczenia - choć może samuraj nie powinien tego przyznawać, zwłaszcza w pierwszym dniu dorosłości. Z drugiej strony, chyba miał prawo czuć się wyczerpany emocjonalnie - właśnie w tak ważnym dniu? Jakoś nie zdziwiło go, kiedy coś mignęło w kącie i po chwili Bontenmaru siedział już na środku pokoju, pochłaniając go wzrokiem. - Wyglądasz bardzo... - chłopiec zaczął i zamilkł, usiłując najwyraźniej znaleźć odpowiednie określenie. - Bardzo. Kojūrō uśmiechnął się kącikiem ust. - Bardzo zmęczony? Chłopiec pokręcił głową. - Bardzo inaczej? - Nie, to też nie. Wyglądasz inaczej, ale... mam na myśli, że... tak ogólnie. Bardzo. Kojūrō popatrzył na niego uważnie mimo zmęczenia. - I? Bontenmaru spuścił wzrok, a potem wyszczerzył się. - I podobasz mi się, Kojūrō. Kojūrō uśmiechnął się, tym razem szerzej. - Jestem zaszczycony, Masamune-sama. Oderwał się od drzwi i usiadł obok chłopca. Niewygodnie. Przekręcił głowę i ocenił sytuację. Miecze nie sprzyjały siedzeniu. Westchnął. Wyciągnął katanę, a potem wakizashi, i położył obok. Od razu lepiej... - Nie zasypiaj, Kojūrō! Poderwał głowę i popatrzył na chłopca. Rzeczywiście, ledwo spoczął, ogarnęła go senność... - Proszę o wybaczenie, Masamune-sama. - No już dobrze. Na siedząco nie będzie ci wygodnie... - Mhm... Bontenmaru potrząsnął głową i wziął się za wyciąganie futonu, co skutecznie orzeźwiło Kojūrō. - Masamune-sama! Co... - Rozkładam ci łóżko, Kojūrō. - Widzę, ale... Na Amidę, nie mogło być, by pan i władca szykował posłanie swojemu wasalowi. Chciał wstać, ale okazało się, że brak wprawy z hakamą nie sprzyjał takim akrobacjom. - Widzisz? Padasz na nos, Kojūrō. - Masamune-sama, ja... Bontenmaru poprawił poduszkę i wygładził koc, po czym spojrzał pytająco. Kojūrō westchnął z uczuciem porażki. Łóżko wyglądało jednak bardzo zachęcająco... - Dziękuję, Masamune-sama. Chłopiec rozjaśnił się niczym chochlik. Kojūrō podniósł się - ostrożnie - i wsunął dłonie za pasek hakamy. Znieruchomiał. Spuścił wzrok, po czym przełknął. Sprawa nie wyglądała dobrze. Jak, na wszystkie świętości, miał ją zdjąć??? - Masamune-sama, czy wiesz... - "jak się rozwiązuje hakamę?" miał zamiar zapytać, ale ugryzł się w język w ostatniej chwili. Bontenmaru siedział na skraju posłania i wyglądał na bardzo zadowolonego z siebie. Gdyby miał ogon, z pewnością by nim machał. - Co takiego, Kojūrō? - Tak tylko myślałem... Bontenmaru podniósł się, by obadać sprawę. Obszedł go wokół, wiele uwagi poświęcając jego talii. Zgrabnymi paluszkami sprawdził przednie wiązanie. Wsunął nawet małe rączki pod spód i dokładnie obmacał wewnętrzną stronę. Wreszcie pokręcił głową z rezygnacją. - To nie na moje oko - wyznał niechętnie. Kojūrō nie zdołał stłumić westchnięcia. Od dobrych kilku chwil rozważał bluźnierczo położenie się w hakamie. Chłopiec podskoczył. - Myślę, że powinieneś użyć wakizashi. - Wakizashi? Ale... Chłopiec już mu wręczał z nowo nabytym zapałem. - Ale czemu wakizashi, Masamune-sama? - Bo łatwiej go użyć. Kojūrō mrugnął. - Co jest, Kojūrō? - Masamune-sama, nie mogę zbezcześcić najlepszego ubrania, jakie miałem na sobie w życiu... - Jeśli nawet uda ci się ją rozwiązać, potem będziesz musiał ją złożyć, bo nie można hakamy zostawiać niezłożonej. Tak mówi prawo. Słyszałem, że wprawionej osobie zajmuje to kwadrans. Myślę, że w twoim przypadku... Blask świecy zamigotał na obnażonym ostrzu, rozległ się szelest przecinania i hakama opadła na podłogę. - ...zajęłoby to przynajmniej godzinę. O. - Dziękuję za pomoc, Masamune-sama - powiedział Kojūrō, chowając miecz do pochwy. - Żaden problem, Kojūrō. Brakowało, by dodał "Polecam się na przyszłość", ale skąd pięciolatek miał znać takie wyrażenia? Poza tym Kojūrō był pewien, że żadnej przyszłości nie będzie. W związku z hakamą, to miał na myśli. Złożenie kosode było niczym wyrwanie pora. Wsunął się pod przykrycie i z błogością zamknął oczy. Paluszki Bontenmaru rozwiązały rzemień na jego włosach. Uśmiechnął się. - Tylko jak ja im to wytłumaczę...? - zapytał sennie. Wrodzone poczucie przyzwoitości nie dawało mu spokoju. - Powiedz, że to przez Munenobu i Tsunamoto - dobiegł głos Bontenmaru spod drzwi. - Mmm... Czemu? - Bo to ich ulubiony sposób. Kojūrō nie był jednak pewien, czy to ostatnie mu się już nie przyśniło. Miał jednak nadzieję, że tej nocy ominą go koszmary. [13.5.2011]  |