Od autorki: Podejrzewam, że z moją psychiką jest coś nie tak. Opowiadanie za opowiadaniem. Każde o Severusie Snapie. W dodatku coraz krótsze :/ Ech... Poniższe powstało pod wpływem piosenki, której fragment również widnieje poniżej. Nie muszę już chyba tłumaczyć, jak oddziałuje na mnie muzyka, prawda? If I close my eyes I can see where you live Climb the winding stairs Up to your apartment The scent of you preparing His evening meal I must watch in dread When he's cruel to you In horrified silence As you make love I cannot lift a hand Lift a hand to stop him I don't exist What can I do? What can I do?! - Marillion, "The Invisible Man" Jest takie zaklęcie, które pozwala cofnąć się do najwcześniejszego wspomnienia. Rzucasz je na siebie przed snem, a potem widzisz to, co zarejestrowała twoja pamięć. Istnieje oczywiście także eliksir o podobnym działaniu. Wynaleziono go wieki temu, ale dopiero w ostatnich latach tak udoskonalono formułę, że możliwym jest pamiętanie każdego szczegółu owego wspomnienia. Zarówno zaklęcie, jak i eliksir, zyskały bardzo duże uznanie pośród magopsychiatrów. Ich stosowanie nie jest rzecz jasna wolne od zagrożeń - trzeba być bardzo dobrym znawcą ludzkiej psychiki oraz doskonałym obserwatorem i analitykiem, by wiedzieć, w przypadku których pacjentów można ich użyć. U jednych doskonale działają w stanach lękowych, różnych rodzajach nerwic czy pewnych zaburzeniach osobowości - gdy uświadamiają człowiekowi, że był kiedyś otoczony miłością, ciepłem i pozytywnym uczuciem. U innych znowu są w stanie wywołać jeszcze większe przygnębienie, poczucie osamotnienia czy wręcz nasilić depresję - poprzez kontrast. A ponieważ mówimy o populacji czarodziejskiej, musimy dodatkowo pamiętać o najróżniejszych interakcjach, jakie mogą zajść, czy zupełnie nieprzewidzianych skutkach. Severus Snape zalicza się do ostatniej grupy. Oczywiście być może to tylko wina jego nietypowej psychiki - zaburzonej? skrzywionej od samego początku? - ale jego najwcześniejsze wspomnienie nie jest pełne ciepła i miłości. Przyzwyczaił się do tej świadomości: ostatecznie można żyć z gorszymi rzeczami. Problem jest innej natury, a świadomość jest czymś więcej. Bo wizja, którą kiedyś wywołał za pomocą eliksiru, uczepiła się któregoś skrawka jego umysłu i dręczy go każdej nocy. I choć Severus krzyczy, przeklina i próbuje niezliczonych eliksirów, nie jest w stanie powstrzymać tego procesu, nie jest w stanie wyrwać się z tego koszmarnego kręgu. I kiedy zamyka wieczorem oczy, wie - od tylu lat wie i od tylu lat sama myśl napełnia go przerażeniem - że ujrzy dom swojej matki. Że będzie - jak we śnie i zupełnie jakby tam był - szedł po krętych schodach na górę. Że ona będzie tam stać, przygotowując kolację swojemu mężowi. Pośród kuchennych zapachów jej woń - woń migdałów - jest zupełnie wyraźna. I będzie musiał patrzeć, jak ten mężczyzna traktuje jego matkę. Patrzeć w absolutnej grozie, jak prymitywne bydlę tłamsi ostatnie migocące w niej światło. Potem zawlecze ją do sypialni, gdzie zmusi do uległości. A ona nie wyda nawet dźwięku, gdy będzie brał to, czego pragnie w swej zwierzęcej żądzy - bo wie, że za ścianą śpi jej maleńki synek, który w każdej chwili może wejść do pokoju. I Severus nie może nawet podnieść ręki, by powstrzymać tego człowieka. Nie jest w stanie nic zrobić, bo go tam n i e m a. Nie jest w stanie nic zrobić. Budzi się z ochrypłym krzykiem, pośród zmiętej pościeli i w naładowanej magią atmosferze swej sypialni. Nie może już zasnąć. Tylko jednej rzeczy jest świadomy w tamtej chwili: że nie jest w stanie przeżywać tego znów. I znów. I znów. Aż następna noc zmusi go do oglądania tego obrazu po raz kolejny. Niewidzialny człowiek i jego najwcześniejsze, przeklęte wspomnienie. [16.12.2005]  |