kiedyś były ogromne na nich kończył się świat małego dziecka zaczynał od kamyka i liścia trawy potem były pełne tajemnic które badawczy umysł pragnął poznać dotknąć i doświadczyć dziś znam każdy ich kamień spadający w przepaść igłę świerku kroplę wody kryształowego jeziora Czy nadal potrafię odkrywać piękno tego, co znam? Gdy każda ścieżka została wydeptana milion razy a każdy widok wrył się na wieczność w pamięć? [18.12.1997] * Z każdą minutą zostaje nam coraz mniej czasu Życie pędzi przed siebie z zatrważającą prędkością Dni... Czemu uciekacie tak szybko jak srebrne motyle by już nigdy nie powrócić? [10.01.1998] * VOICES (Polish Version) Promień słońca rozświetla wschodzący dzień. Noc znika, płacząc gwiazdami. Po zwątpieniu i strachu nadchodzi śmiech, przywraca życiu nadzieję. Leć, mój śnie, me marzenie, wzbij się do chmur wyżej niż orzeł w przestworza. Gdy lecisz, nikt nie zdoła zatrzymać cię. Gwiazdy wskazują ci drogę. Kiedy już ujrzysz go, obniż nieco swój lot. Napełnij serce jego. I gdy kiedyś zrozumie prawdę, skieruj go, gdzie powinien iść. Prowadź go poprzez jasność i poprzez mrok. Bądź jego światłem wśród nocy. Chroń go, strzeż, spowij w mgłę, okryj płaszczem snu. Niech nikt nie zatrzyma go... Deszczem gwiazd - obsypany mój dom Meteoryty bębnią w mój dach. Boję się. Przybądź już. Weź mnie stąd. To był sen... To sen... We can fly. We have wings. We can touch floating dreams. Call me from so far. Through the wind in the light. W ciemnym zwierciadle widzę swą bladą twarz, samotność i serca bicie. Ty przychodzisz, otaczasz mnie siłą swą. Topisz w oczu błękicie. [1998] * Pieśń Raistlina Znika ostatni błysk światła Ostatni promyk nadziei Zostawiając mnie w otchłani                               w nicości Świat eksploduje przed moimi oczami I poza bólem nie ma już nic Pustka wypełnia moją duszę Pochłania mnie od wewnątrz Nagle w mroku migoce iskierka Ktoś krzesze ogień miłości Zasypiam bezpiecznie w twoich ramionach Już nikt mnie nigdy nie skrzywdzi [1.11.2001] * w umyśle pustka nie widzę twarzy tak samo skupionych oczu bez wyrazu tak samo obojętnych manekiny... w umyśle pustka wzrok spuszczam w dół w biały na śniegu ślad nie czuję jak wiatr owiewa moje skrzydła ten jeden moment marzenie... a potem świat eksploduje feerią barw umysł wypełnia ekstaza w sercu - uczucie tak niepowtarzalne tak wyjątkowe to szczęście i zaraz koniec znów staję twardo na ziemi znów ułomny ze skrępowanymi skrzydłami lecz bogatszy o kolejną chwilę boskości [17.03.2002]