on za zasłoną deszczu istnieje świat ludzie, sklepy i tramwaje słyszę jak uderzają nasze serca twoje - na drugim końcu miasta Tylko czy biją zgodnym rytmem? [8.03.1998] * Biały welon, koronki i bukiet Takty Mendelssohna Ejże, chyba za daleko zapędziłam się w tych marzeniach Ty siedzisz naprzeciw mnie nieświadomy że układam naszą wspólną przyszłość [9.03.1998] * Kiedy życie staje się trudne do udźwignięcia odlatuję do krainy marzeń gdzie trawa jest zielona a słońce splata złote nitki z liśćmi drzew to jest mój własny świat Czy chcesz do niego należeć? [12.03.1998] * aksamitny spokój otula mnie krople deszczu bębnią o parapet to brzmi jak zaszyfrowana wiadomość Co teraz robisz? Czy z głową wspartą na rękach wpatrujesz się w błyski gwiazd dawno minionych epok? [11.04.1998]

ona Gdy spojrzałam Ci pierwszy raz w oczy, zobaczyłam w nich lekką obawę. Nie bój się. Przecież tak wiele nas łączy. Przestrach minie i ujrzysz zabawę. Potem długie godziny wśród kwiatów, ciepłe chwile spędzone z naturą. To Ziemia - najpiękniejszy ze światów, Ziemia z deszczem, ze słońcem, z wichurą. Gdy deszcz kropił, śmiałyśmy się wdzięczne. W słońca świetle gnałyśmy, kozice... A gdy wiatr wiał, my, ciasno objęte, szeptałyśmy mu swe tajemnice. Każdy dzień był tam inny niż wszystkie. Każdy dzień był tak samo szczęśliwy. I choć lato skończyło się liściem, ja pamiętam Twój uśmiech życzliwy. * Na twarzy miałaś uśmiech nieśmiały, ale oczy Twe skropione łzami. Te łzy to dla mnie prezent wspaniały. Nie płacz. Za rok znów się spotkamy. Gdy nadeszła chwila pożegnania, patrzyłyśmy na siebie bez słowa. Nasze oczy czyniły wyznania. Niepotrzebna nam była rozmowa. Zawiał wiatr i potargał nam włosy. W świetle słońca zalśniły złociście. Wierzyk-psotnik. Jak perełki rosy zerwał łezki. Upadły na liście. Błękit nieba skrył się za chmurami. Błękit oczu zaśmiał się odważnie. Jeszcze wiele dni wspólnych przed nami. Dla przyjaźni dal, czas są nieważne. [27.03.1997]